SAATLERLE KAVGALIYIM…

Fatma Işık Kaya

Şu zaman denen saat, dakika, saniye, saliselerden oluşan yığınla başım fenâ dertte körolayım.
Zaman yönetimi diye bir kavramdan söz edilir hep. Yaradılışımda yöneticilik vasfı olmadığından mıdır nedir, ben zamanı değil, zaman beni yönetiyor. Yönetmekten de öte, resmen esir alıyor.
Benim gibi çok yönlü olma hevesindeki delibozuklar için işleri sıraya koymayı, plânlı olmayı önerirler psikologlar, kişisel gelişimciler. Ama nerdeeee bende o kapasite?…
Özellikle ülkemizde insanlar tarafından yaşamak için zorunlukabûl edilenevişleri ve başımın püsküllü belâsı mutfak işlerini bitirmem öyle uzun sürüyor ki, sevdiğim işlere zaman kalmayınca sinirlerim acemi bir müzisyenin müzik âletini akord etmeye çalışırken tellerini gereğinden fazla germesi misâli gerim gerim geriliyor.
Bir işe başlarken kendimle de konuşmaya, gaz vermeye başlıyorum
“Bak Fatma’cığım, Fadime’ciğim, Fatoş’cuğum, Işık’cığım. Sen aslansın. Sen kaplansın.Bu işler ya olacak, ya olacak. Başka çaren yok. Şunları bir an önce bitir, sonra istediğini yaparsın. Hadi benim canım. Hadi güzelim. Sen bir tanesin.” Vs. Vs.Bilgisayarımdan ya da konuşan saatimden saatin kaç olduğunu öğreniyorum sonra. Diyelim ki saat 09:00 Haaa daha erkenmiş diyorum. İşler biter, bol bol boş zamanın kalır. Bir iş bitiyor, bakıyorum saat 11:00Haydaaaaa!… Şuncacık iş bu kadar uzun mu sürer yahuuuu!?…
“Bak canımıniçi diyorum sonra kendime. Bir sonraki işi daha çabuk yaparsın. Sakın umutsuzluğa kapılma.” Bir gayret koyuluyorum yeniden işe. Bu daha kısa sürmüştür herhalde diye düşünüp, parmacığımı konuşan saatimin düğmeciğine dokunduruyorum. Vaaayyyyy!… Saat olmuş 14:00.
Ah be akreplerini yelkovanlarını söktükleriminin, rakamlarını sildikleriminin, biz görme engellilerin kullanımındakilerin seslerini kestikleriminin. Biraz daha yavaş olamaz mısınız canına yandıklarımının?… Yetişemiyorum hızınıza. Bugün farklı plânlarım vardı. Yine altüst ettiniz herşeyi.” Diye içimden bağırıp çağırsam da, sövüp saysam da nafile. Onlar bildikerini okuyorlar. Umularında bile değil isteklerim, çırpınışlarım, yetememezliğim Bir de bakıyorum akşam olmuş, hüzünlenmişim ben yine.
Hayatımızda umutsuzluğa yer yok prensibiyle; “Bugün geçti. Yarın biraz daha gayret eder, daha çabuk yapmaya çalışırsın her işi.” Telkinleriyle yatağımın muhteşem ılıklığına bırakıyorum yorgun bedenimi, bezgin rûhumu ve resim, beste, elişleri ve yazı taslaklarıyla zıngazınk dolu beynimi.. Ama ne mümkün?… Ertesi gün yine herşey eski hamam, eski tas. Daha ertesi gün de, ondan sonraki gün de, çok daha sonrakiler de hep aynı. Saat efendiler koşturuyor, zamanı obur bir canavar gibi acımasızca yutuyorlar.
Saatlerle kavgalıyım arkadaş. Duvar saatleri, konuşan saatler, kol saatleri, masa saatleri. Hiçbirini sevmiyorum. Ülkede ne kadar saat varsa, hepsini toparlayıp çöpe atacağım. En azından günün hangi vaktinde olduğumu bilmem, başım dinç olur desem de olmayacak duaya âmin demek bu. Eskiden gelin olan kızların, “Hem ağlarım, hem giderim.” Demesi gibi ben de hem işlerimi yaparım, hem de saatlerle kavgamı ederim diyorum. Başka çarem yok ki.

Fatma Işık Kaya (Fadime)
3-Aralık- 2020-Perşembe.