Yeniden Bir Devr-i Şe’âmet!

Cahit Kılıç

cahitkilic54@gmail.com

 

İnsan öğüten bir değirmendir bu dünya! Hadi Neyzen’vari söylemeye dilim varmıyor!

Kimler gelip geçmedi ki şu dünyadan?! Kimlere mezar olmadı ki, şu harabe-i virane!

“Cihana sığmaz iken bir mezara sığdı İskender!” dedi Şâir Eşref ve kendi de gitti “O da şimdi yıkık bir gare dönmüştür!” dediği o ebedi sürgün yerine; ama arkasında “Hoş bir sadâ bıraktı!”

Selam olsun arkalarında hoş sadâ bırakıp gidenlere…
***
Bir “Basın Dünyası” gördü bu gözlerimiz…

O dünyaya kalemleriyle, insana yakışır kelamlarıyla renk katan, her biri bir değer olan erbab-ı kalem gördü bu gözlerimiz…

Onlar ki, yüz yıllara cari ustalarından kâm aldılar. Heyhat ki heyhat, yerleri boş kaldı. Bizim Kars ağzıyla desek: Yerlerine gede-güde doluştu…

Edebî dil yerini; Latince deyimle “argumentum ad hominem”e bıraktı…

Nüktenin yerini küfür kâfir aldı…

Fikir adamlığı yerini “cehl-i nısıf” veya “cehl-i basit” tetikçi lümpenlere bıraktı…

Adı medya ama kendisi diz boyu çamur deryası…

Artık, duyum, ileri sürme, iddia gibi kavramlar tarih oldu. Devir, suçlama, hüküm verme ve hükmü infaz etme devridir.
***
Hak, hukuk, adalet ayaklar altına alındı…
Artık sadece bunların borusu ötüyor bu ülkede…
Yat borusu ile milleti yatırıp asla kalk borusu çalmıyorlar…
***
Tevfik Fikret, 120 yıl önce ne dediyse; bugün de o:

Bir devr-i şe’âmet: Yine çiğnendi yeminler;
Çiğnendi, yazık, milletin ümmîd-i bülendi.
Kânun diye, topraklara sürtüldü cebinler;
kânun diye, kânun diye, kânun tepelendi…
Bîhûde figanlar yine, bihûde enînler!

***
Özledik…

Oğuz Aral’ı, Hasan Pulur’u, Çetin Altan’ı ve onların her biri bir ders niteliğindeki, özlü sözlerle, nüktelerle, usta şairlerden beyitlerle süsledikleri makalelerini özledik…

Yorulduk…

Genelde:

Tetikçilerden, müfterilerden, yarı cahillerin kustukları hezeyanlardan yorulduk…

Kibirlerinden, tepeden bakışlarından, hak hukuk diyeni linç etmelerinden yorulduk…

Özelde:

Şunun şurasında, mütevazı bir sitede üç beş muhalif satır için başımıza yağdırılan spam bombardımanlarından yorulduk…

İhtiyacımız var…

Artık birilerinin bunlara çıkıp şu beyitlerden ders almalarını öğütlemesine ihtiyacımız var:

“Tutalım çarha erişmiş câhın;
Yine de ednâ kulusun Allah’ın!”  (Nâbî)

Biri ya da birileri bilmeli ki, biz:

“Ne Süleyman ne Selim’in kuluyuz;
Hazret-i Rabb-i Rahim’in kuluyuz!  (Esrar Dede)

***
Yine de yıkılmasın ümmidimiz…
Unutmayalım ki: Zulüm Pâyidar Olmaz!

 

---

Yazarın yazı arşivine ulaşmak için buraya tıklayınız…

---