Gittin…

Metin Kılıç
metinkilic@tanyerihaber.com

Aslında çok zaman önce gitmiştin de,
Konduramadım bir türlü
Ya da korkup sensiz kalmaktan
Kandırdım kendimi…

Hani sonsuz gibi gördüğümüz bu yol vardı ya,
Çıkmaz dar bir sokaktan ibaretmiş meğer anlayamadık…

Bir kez bile yan yana gelemeden
Elinin sıcaklığı yüreğimi titretmeden
Gözlerinin derinliğinde boğulamadan
Gittin…

Sen yavaş yavaş yayılırken yüreğime
Bulmaya çalıştığımda kaybettim seni…
Bir rüya sanki,
Bir hayal,
Yağmurla geldin,
Fırtınayla Gittin..

Oysa sen susuşlarımda saklıydın
Sensizlikle konuşup, sensizlikle
Hayaller kurmaya alışmıştım…

Çözülmez artık yüreğimdeki buz dağları,
Çözülmesin de…
Günden güne yok olayım..

Yağmurlu günlerde seninle ıslandım,
Seninle yürüdüm tenhasında gecelerin
Sana sarılıp ısıttım üşüyen yanlarımı
Kimseler görmesin, anlamasın diye.
Yağan yağmurlarla ağladım…

Belki bir gün, uyandığında sızlayacak sol yanın
Umutsuzca bakıp pencerenden
Ufuklarda arayacaksın beni
Kendi gittiğini unutup
Güneşle birlikte,
Pencerenden odana dolmamı isteyeceksin.
Ama bil ki; artık ben de gittim…

Kilitler vurdum seni özleyen yanlarıma,
Kör kuyulara attım çığlıklarımı,
Sensizliğimde üstüme üstüme gelen
Cinnetlerle savaştım,
Yoruldum,
Kırıldım,
Ve bittim…

Herkesi sığdırdığın kalbinde muhacir oldum da,
Daimi bir yer bulamadım ben…
Var iken yok sayıldım.
Kısıtlı ve gizli zamanlara sığdırıldım
Yinede sustum incinmeyesin diye,
Ama artık çatladı sabırtaşı…

Yine kapanıp kendime, hasretlerimle paslanıyorum
Sensizlikten eksilip yok oluyorum günden güne
Artık her mevsimi sonbahar olarak yaşıyorum…

Oysa sen, bana benden daha yakın olanımdın,
Hiç gitmeyenim,
Hiç bitmeyecek olanımdın.
Gittin..

Gittin işte…
Sen gittin…
Anladım…
Sustum..

Ve…
Ben de GİTTİM…

05/01/2012 Darıca..