İran olaylarına nasıl bakmalıyız…

Hürriyet Varol

hvarol5@hotmail.com

Son yarım asırdır dünya gündemine damgasını vurmuş bir İran’ı, küresel güçler sayısız girişim ve saldırılara rağmen Kuzey Kore ve Küba misali kocaman, açık bir hapishaneye çeviremediler, aksine her yerde ister siyasi diplomasi ister askeri olarak kendine alan açtı, her cephede emperyal güçlerin karşısına dikilip plan bozdu hedef değiştirtti. Sovyetlerin çöküşü sonrası Avrupa’dan Asya’ya Hint okyanusundan Afrika’ya kadar dünyayı tek kutuplu hale getirmeyi amaçlayan ABD ve batılılara karşı cepheler açtı, sürekli dünya güç tabularını yıkarak istenmeyen örnek bir ülke oldu. 40 yılı aşkın süreçte bu ülkenin etkisini azaltmak ve hatta orayı tekrar bir manda rejimine çevirmek için sayısız girişimler ve planlar yapıldı. Ancak hepsinden sonra İran’ın daha da güçlenerek çıkmış olduğu görüldü. Peki Ortadoğu’da Batılı projelere manevra alanını daraltan ve dengeleri altüst eden İran’a seyircimi kalınacaktı? Yoksa hem müzakere masasında hem de askeri anlamda durdurma yoluna mı gideceklerdi? Nitekim seyirci kalmadılar, yılmadılar yıkım ve etkisizleştirme planlarını tekrar devreye soktular. Nasıl mı? Diyerek sorusunun cevabını aslında son olayların Ahzap savaşı niteliğinde olduğunda aramak lazım diyor özellikle buna dikkat çekmek istiyoruz. Şöyle ki; büyük İran’a muhalefetin sağ, sol, Kürt Komolo-Pejak, Beluçi tekfiriler, Şah yanlısı kaçkınları vs bileşenleri tek elden desteklenip sahaya sürülerek son bir deneme daha yapılmalıydı.

İran devleti ve halkı buna geçit verir mi peki? Suriye’nin içine düşürüldüğü aynı kaderi beklemenin büyük bir hata olacağını her kesten çok bilen bir millet ve devlet için böyle bir dağıtma projesi ve oyununa geçit verecekleri beklenemez.

İran’da olayların tırmanması ile kulağa hiçte yabancı gelmeyen şu söylem git gide çoğalmaya başladı; “İran Suriyeleştirilmek mi isteniyor?” zaman zaman sivil ve fay hatlarını hedef alan bazı terör saldırılarının akabinde Türkiye’de de sıkça kullanılan bu ifade çok kullanıldığından dolayıdır ki klişeleşmiş olsa da biz, dillere destan, genel görünen bu sözün önemini artıran birkaç arka plan ayrıntıları ve notları sunmak zorundayız.

Takvim 26 Ocak 2011 i gösteriyordu ki Suriye’de büyük bir yangının kıvılcımları yavaş yavaş yayılmaya başlamıştı. Hikaye devlet karşıtı sloganlarla başlamış, duvarlara rejim karşıtı yazılar pankartlar asılarak devam etmişti. Olayların fitili devlet güçlerinin duvarlara devlet karşıtı yazılar yazan öğrencilere işkence yaptı iddiaları ile ateşlenmişti ki 11 yıldır henüz ispatlanamayan iddialar arasında yerini ciddi bir şekilde korumaktadır. Her gün sayıları artan, yabancı basın ve medya kuruluşlarının da desteği ile çoğalan gösteriler her yanda yayılıyordu. Çok geçmeden göstericiler arasında ülkenin ünlü sanatçı, oyuncu ve futbolcularından da bir kaçı boy gösterip bayrak sallamaya başladı. Öyle bir sallıyorlardı ki sesimizi tüm dünya duysun dercesine. Milli forma giyen Ömer al Sovayh, Firas al Hatip ve Abdulbasit al Sarut akıma kapılan ünlülerden sadece bir kaçıydı. Hikaye gün geçtikçe çetrefilleşmeye başlamıştı, içinden çıkılmaz bir hal almıştı, göstericiler silahlanarak artık bir iç savaşa evrilmişti. Tam manasıyla meydanlara sokaklara bir iç savaş hakimdi. Artık cihatçılar büyük küçük demeden her kesin gözleri önünde devlet yanlısı sayılan her kesin başını bedeninden çığlıklar atarak gurur duyarak coşkuyla ayırıyorlardı. Bazı ünlüler olayların ilk günlerinde akıma kapılsa da uyanmaları ve pişman olup geri dönmeleri uzun sürmedi, Ömer el sovayh ve Firas el Hatip gibilerin tekrar gelip milli takıma katılmaları gibi. Bazıları da maalesef girilen yolun çıkmazlığını göremeyip Abdulbasit al Sarut gibi silahlı gruplara katıldılar ve girilen çatışmalarda cihatçı grupların arasında hayatını kaybettiler. Sevinç ve coşkuyla kafa kesme görüntüleri küresel güçlerin ilham kaynağı sayılmış olmalı ki hızla el Kaide benzeri bir örgütü sahaya sürmüş, Suriye halkına hediye etmişlerdi. Bu sefer dünyanın canını okuyacak Emperyalizmin el yapımı kanser tümörü İŞİD meydana inmişti.

Hilary Clinton: Unutmayalım ki bugün savaştıklarımızı 20 yıl önce kendimiz ürettik. Bunu yapmak zorundaydık, biz Rusya ile savaşıyorduk, onlar Afganistan’a saldırmıştı, Ortadoğu’nun tamamına hakimiyet kurmalarına göz yumamazdık, mücahitleri istihdam etmeliydik, Suudi Arabistan’dan ve diğer bölgelerden güçleri yanımıza almalıydık. İslam’ın Vahabi markasını yayarak Ruslara karşı savaşıp onları yenmeliydik.

Şimdi gelelim 2022 yılına yani bu güne. 2 aydan beridir İran’da olaylar dinmek bilmiyor. Bir bayanın baş örtü kuralını ihlal ettiği gerekçesi ile götürüldüğü polis merkezinde hayatını kaybetmesine yükselen itirazlara hazırlıksız yakalanan İran hükümeti ve güvenlik birimleri bu itirazları barışçıl bir şekilde yönetebilseydi, belki de dış odakların özellikle küresel medya kartelinin kullanacağı bu boşluk oluşmazdı, daha da alevlenmezdi. Devlete karşı yıpratma amacı ile sürdürülen iç kargaşa sokak çatışmasına çevrilmek isteniyor. Sivil asker çocuk kadın ayrımı yapmaksızın gerçekleştirilen bazı saldırılar arka plan aktörlerinin vahşi batı proje odalarından beslendikleri kesindir. 11 yıl önce Suriye’de cereyan eden süreç komik bir şekilde bu ülkede tekrarlanmaya çalışıldığı görülüyor. Dünyaya hâkim küresel medyayı küçümsemeyin sakın, onlar yakılan bu yangının sönmemesi için ateşi alevlendiren yelpaze görevi yapmaktalar, böylece algı baskısını ve silahını kullanarak sanat ve spor dünyasından birilerini tepki koymaya zorluyor. Onlarda şiddeti sokaklara indiren vahşet yanlılarının ihtiyacı duyduğu legalleşme ve normalleşme yollarını açmaktadırlar. Büyük İran’ın saldırılar sarmalında küçüleceğini düşünen ahzab bileşenleri ordusu plan doğrultusunda hareket ettiklerinde şüphemiz yok, ancak İsrail karşısında büyük bir İran’ı tehdit olarak görenler zamanı geldiğinde Türkiye’yi Irak’ı ve Suriye’yi de tehdit listesine alıp düğmeye basacakları iyice bilinmektedir. Kürdistan güçleri Komolo’nun saldırıları, batılıların üretimi IŞİD’in türbe ve Camiye kanlı baskını, Tekfirci güçlerin Pakistan sınırında mezhepçi tahrikleri ve kanlı saldırıları, işgalci İsrail’in askeri tehditleri, Suudi Arabistan’ın savaştan söz etmesi, Azerbaycan’da İran’ın toprak bütünlüğünü hedef alan seslerin yükselmesi ve bilahare Amerika’nın bölgede ki askeri hareketliliği planın çok boyutlu ve büyük olduğunu göstermeye yetiyor. Her ülkenin rantını ve kaymağını yiyen sözümüz ona elit ve ünlü taifeye birileri şunu söylemelidir ki İslam ülkelerine özgürlük ve insan hakları vaadinde bulunan batılılar 11 yıl bundan önce Suriye ve Irak halkının ailevi ihtilafına müdahale ederek onlara İŞİD gibi kurtarıcı bir süpermen hediye ettiler. Bir milyona yaklaşan ölü sayısı 6 milyonun üzerinde göç sayısı ile Suriye’nin kendi yaralarını sarması tekrar normalleşmesi sizce yarım aşırı bulur mu? İster kabul edelim ister etmeyelim iç kargaşa dış güçlerin istilası ve egemenliğinden başka bir armağan kazandırmaz ülkeye, bu gerçek yeni bir şey değil tarihin bize gösterdiği yaşattığı gerçeklerdir, sadece ders çıkaralım, ibret alalım.